Van de redactie

‘Proef eens!’

Zondag zei de dominee aan het begin van de kerkdienst dat we in het gebouw samengekomen waren ‘overwelfd door zegen’. Dat we onder dat dak met alle leeftijden samen konden wonen in de viering van die morgen.

Dat ‘overwelfd’ zijn sprak me aan. Kerk zijn zoals in een huis, waar je samen woont, werkt, doet, leert, in het besef dat je bij elkaar hoort. Die band is niet aan leeftijd gebonden. Al wil dat niet zeggen dat het makkelijk is om dan ook maar samen op te trekken. Als een ander gezinslid mee wil helpen en met je mee wil denken, is het soms lastig om taken over te hevelen en erop te vertrouwen dat het op een andere manier minstens zo goed kan uitpakken.

Zoals met koekjes bakken. Zelf heb je in een handomdraai deeg gekneed, balletjes gedraaid of vormpjes uitgestoken, op de bakplaat gelegd en ondertussen de oven voorverwarmd. Doe je het samen met kinderen van laten we zeggen acht en vijf jaar, dan gaat het anders. Ieder een mengkom en bloem, boter en suiker om af te wegen. Wat er naast komt vegen ze straks wel weer op – of niet. Kneden is zwaarder dan ze denken. ‘Hou vol, je kunt het!’ zeg je en de hand die je uit wilt steken trek je snel weer in. Een duimpje erin geduwd, extra vulsel erover gestrooid, het is een hele happening.

Maar dán die voldoening: ‘Proef eens!’ Daar hoef je niet jong of oud voor te zijn. Zoiets lukt alleen maar samen.